Akt I
W małym miasteczku trwają przygotowania do urodzaju. Tego dnia Swanilda i Franciszek mają się pobrać. Pojawia się burmistrz, za którym zostaje wniesiony ogromny snop pszenicy – symbol święta. Swanilda wraz z przyjaciółkami wyjmuje kłosy pszenicy, by, zgodnie ze zwyczajem, wywróżyć sobie przyszłość. Burmistrz odwiedza dom lalkarza Coppeliusa z prośbą o przygotowanie niespodzianki, która uświetniłaby święto plonów.  Coppelius jest sympatycznym dziwakiem, który wzbudza zainteresowanie mieszkańców konstruując różne lalki. Od niedawna w oknie jego mieszkania pojawiła się piękna dziewczyna, która wzbudza powszechne zainteresowanie, doprowadzając do nieporozumień między Swanildą i Franciszkiem. Tajemniczy Coppelius tylko burmistrzowi wyjawia swą tajemnicę.

Akt II
Dziewczęta zakradają się do domu Coppeliusa, gdzie odkrywają wiele nakręcanych lalek. Okazuje się, że piękna dziewczyna, która wzbudza zachwyty młodzieńców jest także lalką. Dziewczęta uruchamiają lalki, ale powraca Coppelius, który przegania dziewczęta. Pozostaje tylko Swanilda. W tym samym momencie Franciszek zakrada się do domu Coppeliusa. Swanilda skarży się Coppeliusowi na niewierność narzeczonego. Dobrotliwy dziwak postanawia pomóc Swanildzie. Gdy wchodzi Franciszek Coppelius częstuje go winem, a w tym czasie Swanilda przebiera się w suknię lalki, a Coppelius przedstawia ją Franciszkowi. Młodzieńca śmieszy mechaniczny sposób poruszania się lalki. Coppelius wyjaśnia Franciszkowi, że jest to tylko lalka, ale dzięki hipnozie może ją ożywić. Młodzieniec nie daje temu wiary, ale gdy podchodzi bliżej do lalki, to słyszy nawet bicie jej serca. Zachwycony Franciszek prosi Coppeliusa o rękę lalki. Swanilda oburzona zachowaniem Franciszka zdejmuje perukę lalki i uświadamia Franciszkowi jego błąd. Młodzieniec błaga o wybaczenie, a Coppelius przekonuje Swanildę, by wybaczyła narzeczonemu.

Akt III
Rozpoczyna się święto plonów. Pojawiają się Swanilda i Franciszek w otoczeniu gości weselnych. Burmistrz składa życzenia młodej parze. Z dużych zegarów wieżowych schodzą wskazówki, które jako młode dziewczęta przedstawią alegorię „Czasu”: „Zorza” symbolizuje wschód słońca i radość przyszłej rodziny, a „Wiara” i „Praca” mają przypomnieć o codzienności. Po ich tańcach Coppelius prosi zebranych o uwagę: zostaje wniesiony kosz, z którego Coppelius wyjmuje swoją lalkę. Po uruchomieniu lalka tańczy, wzbudzając zachwyt zebranych – to właśnie lalka była niespodzianką, którą na prośbę burmistrza przygotował Coppelius. Na prośbę burmistrza Swanilda tańczy z Franciszkiem w otoczeniu przyjaciół i gości.