Iwo Dobiecki

Ukończył wydział scenografii warszawskiej ASP. Debiutował w 1969 r. przestrzenią do spektaklu Teatru Telewizji Ucieczka Zbycha. Z telewizją związany był przez resztę swojego życia, pracując przy prawie 30 spektaklach i licznych programach telewizyjnych. Do warszawskiego Teatru Wielkiego trafił już w 1971 r. pracując przy Baletach polskich – programie baletowym, na który składały się choreografie młodych tencerzy Teatru do Gier weneckich Lutosławskiego, Metafrazy Maksymiuka, Ndege - ptaka Turskiego i Polymorphii Pendereckiego. Dobiecki stworzył tu formistyczną scenografię, w której na ruchome figury geometryczne rzucał abstrakcyjne obrazy projekcji filmowych. Zabieg ten nie był działaniem wyłącznie dekoracyjnym, gdyż każdy element scenografii miał ścisły związek z działaniami tancerzy. Spektakl ten był ważnym wydarzeniem, gdyż dał młodym choreografom możliwość poszukiwania nowoczesnych środków wyrazu. Rok później Dobiecki podjął się pracy przy kolejnym wieczorze baletowym. Program Cztery balety składał się z Ecce homo Berghmansa, E=MC2 Mosołowa, Cudownego Mandaryna Bartoka i La Valse Ravela. Choreografii podjął się Francuz Joseph Lazzini, zaś scenografię do dwóch części zrealizował rodak Lazziniego Bernard Dayde, a do dwóch pozostałych Dobiecki. W opinii recenzentów pomysły Polaka wypadły bardziej efektownie. W kolejnym sezonie miała miejsce premiera Etiud baletowych. Spektakl w opracowaniu Antoniego Wicherka składał się z czterch choreografii do II Koncertu Brandenburskiego Bacha, Koncertu na wiolonczelę Vivaldiego Sonetów miłosnych Bairda do słów sonetów Shakespera i Pieśni Truwerów tego samego kompozytora do słów starofrancuskiej poezji, w choreografii Mariquity Compe i Witolda Grucy i ze scenografią Dobieckiego. Oszczędne dekoracje składały się z pionowych elementów zwisających z sufitu i olbrzymich rzeźb dłoni wyrastających z podłogi. Uwagę zwracały różnorodne kostiumy, m.in. obcisłe białe trykoty, formistyczna recepcja stroju barokowego i całkiem współczesne zestawienie T-shirtów i szerokich spodni, tak zwanych szwedów. Jego pomysły nie były bezkrytycznie akceptowane przez wszystkich, nie można im jednak było odmówić nowoczesności współgrającej ze współczesnymi formami tańca. W latach 70. Dobiecki kilkakrotnie współpracował z Teatrem Wielkim w Łodzi, m.in. przy Cyganerii Pucciniego z 1977 r. w reżyserii Laco Adamika. W latach 80. związał się na stałe z Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach.