Utwór nagrodzony na Konkursie Kompozytorskim w Monaco (1963), a w Polsce uhonorowany realizacją telewizyjną (1965) prapremierę ma w Operze Krakowskiej (1966) i dopiero teraz wystawiony zostaje w Warszawie. Libretto wypełnia jedna trzecia autentycznego tekstu Jana Kochanowskiego. Jeśli tylko śpiewaków ustawionych w antyczny chór nie zawodzi dykcja, ze sceny im. E. Młynarskiego płyną inwokacje żywcem brane z arcydzieła literackiego sprzed wieków: „O, białoskrzydła morska pławaczko, wychowanico Idy wysokiej, łodzi bukowa...”. Melodyka niezbyt wygodna wokalnie nie sprzyja solistom. Jednak Krystyna Jamroz i wymiennie z nią Hanna Lisowska w sopranowej dramatycznej roli Kasandry tworzą prawdziwe kreacje. Postaci wyłaniają się spośród białych zmurszałych posągów, wykonują wystylizowane gesty; odpowiednio do charakteru i treści słów akcja zachowuje statyczność, a całe przedstawienie jest hieratyczne. Powaga przenikająca cały zespół i fakt zaistnienia poezji Kochanowskiego w operze pozostawia w pamięci widzów trwały ślad.

autor: Małgorzata Komorowska