Wielki artysta teatru polskiego, którego scenograficzny styl utożsamiany jest ze stylem najlepszych przedstawień Teatru Wielkiego, Andrzej Majewski, występuje z muzyczno-plastycznym dziełem autorskim. Wybiera drapieżną Pasję wg św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego, utwór opisywany jako "Pasja człowieka udręczonego tragizmem zdarzeń XX wieku". Na scenie buduje ogromną formę w kształcie nachylonego ku widowni krzyża. Głowy umieszczonych w nim chórzystów, małe jak kropki, sprawiają wrażenie inkrustacji wysuniętych ku proscenium solistów ledwie widać. Podczas spektakli czarne barwy przemieniają się w srebrzyste, krążą światła, cienie, refleksy. W finale rozjaśnia się w górze skrawek chmury, może jako symbol nadziei. Obraz teatralny przytłacza warstwę muzyczną. Trzeba poddać się nastrojowi, aby przeżyć w TW mękę i śmierć Chrystusa. Nie wszystkim to się udaje.

autor: Małgorzata Komorowska