Zofia Wierchowicz

Zofia Wierchowicz (30 XII 1924 Dęblin – 8 I 1978 Warszawa), scenograf. Podczas okupacji niemieckiej uczyła się w Warszawie na tajnych kompletach, należała do Szarych Szeregów. W latach 1946–1951 studiowała w warszawskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Zaczęła wówczas współpracę z teatrami dramatycznymi, którą zintensyfikowała po uzyskaniu dyplomu scenografa (1954). Realizowała scenografie dla teatrów w różnych miastach Polski. Od końca lat 60. przyjmowała propozycje teatrów muzycznych – na dłużej związała się z Warszawską Operą Kameralną. Muzyka była jej pasją, interesowało ją przetwarzanie języka muzyki na teatralny znak plastyczny i kolor. Jej mężem był wybitny scenograf Andrzej Sadowski, często pracowali w tandemie: on projektował dekoracje, ona – kostiumy. W Teatrze Wielkim tak było w przypadku wspólnej realizacji oprawy scenicznej Cyganerii Pucciniego (1967) i Chłopów Witolda Rudzińskiego wg Reymonta (1974). Sama Wierchowicz była natomiast autorką scenografii do chwalonego baletu Prokofiewa Romeo i Julia (1970) i dyskusyjnej inscenizacji Don Giovanniego Mozarta (1976).

            Miała własny, rozpoznawalny styl, kostiumom i dekoracjom nadawała lekkość i poetycki walor. Do niezapomnianych należą jej scenografie do polskich premier w Teatrze Wielkim Koronacji Poppei Monteverdiego (1971) i opery Narcisso Domenica Scarlattiego (1978), wystawionej już po jej śmierci, utrzymanej w bieli i chłodnej zieleni. Ten operowy barok nie był u niej historycznym, lecz w formie i barwie przetrawionym przez wrażliwość współczesnego teatru; miał ton smutnego, bo minionego piękna.

Za: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. II, Warszawa 1994