-
Nota biograficzna
KRYSTYNA SZCZEPAŃSKA (25 I 1917 Nasielsk – 30 VIII 1986 Warszawa), śpiewaczka – mezzosopran. W latach 1936–1939 studiowała w Konserwatorium Warszawskim, uzyskując w 1939 r. dyplom na wydziale pedagogicznym. Podczas okupacji kształciła głos w tajnym Konserwatorium w klasie śpiewu Stefana Beliny-Skupiewskiego. W okresie 1947–1960 była solistką Opery Śląskiej w Bytomiu. W 1957 r. została zaangażowana do Opery Warszawskiej, gdzie pracowała do przejścia na emeryturę (1981) – a w obsadach figurowała także w sezonie 1981/82.
Posiadała szczególne predyspozycje wokalne do wykonywania mezzosopranowych partii w klasycznym repertuarze operowym. Jej role verdiowskie (Azucena w Trubadurze 1954, 1961 i Księżna Eboli w Don Carlosie 1955), podobnie jak moniuszkowskie (Jadwiga, potem Cześnikowa w Strasznym dworze i Bronia w Hrabinie 1953) należały do najlepszych, także pod względem aktorskim. Wraz z barytonem Andrzejem Hiolskim i tenorem Bogdanem Paprockim, a okresowo także z sopranem Polą Bukietyńską tworzyła świetnie zestrojony głosowo kwartet gwarantujący w przedstawieniach operowych Bytomia obsadę o niedoścignionych długo walorach. Większość z tych ról powtarzała z sukcesem w Warszawie; poszerzyła swój repertuar też o nowe kreacje, jak Jokasta (Król Edyp Strawińskiego, 1962), Kornelia (Juliusz Cezar Händla, 1962) i wyborny Oktawian (Kawaler srebrnej róży Straussa, 1962). Wzięła udział w przedstawieniu Strasznego dworu (Jadwiga) inaugurującym działalność Opery w odbudowanym Teatrze Wielkim, 20 listopada 1965 r. Z kolejnych ról wymienić można Filipiewnę (Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, 1967), Matkę (Konsul Menottiego, 1971), a należy – wyśmienitą Wenus (Tannhäuser Wagnera, 1974). Reprezentowała grupę solistów w powołanej w 1971 r. Radzie Teatru Wielkiego. Uczestniczyła w występach Opery Warszawskiej w Wiesbaden i Essen (1964, 1972) oraz Berlinie (1971), była wyróżniana przez niemieckich krytyków.
Drobna, szczupła i zgrabna, dobrze wypadała w rolach tzw. spodenkowych (Siebel, Niklas, Oktawian, Orfeusz). Wysokie uznanie zyskała w dziedzinie wykonawstwa oratoryjnego. Zasiadała w jury Konkursu Schumanna w Zwickau (1977) i Ogólnopolskich Konkursów Wokalistyki Operowej im. Adama Didura w Bytomiu (1979, 1981). Była żoną dyrygenta Zygmunta Szczepańskiego.
Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)
