-
Nota biograficzna
Czesław Gałka, śpiewak – bas. Pochodzi ze Śląska, studia wokalne ukończył w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach pod kierunkiem Stanisławy Marciniak-Gowarzewskiej (1984). Otrzymał wysokie nagrody na krajowych konkursach wokalnych, doskonalił swe umiejętności na kursach we Włoszech i w Niemczech. Po debiucie w partii Zbigniewa w Strasznym dworze Moniuszki w Operze Śląskiej w Bytomiu (1983) przez dwa sezony pozostawał solistą tej sceny. Zaangażowany w 1985 r. do warszawskiego Teatru Wielkiego, od razu otrzymał rolę Banca w premierowej obsadzie Makbeta Verdiego, w widowiskowej inscenizacji Marka Weiss-Grzesińskiego, Ireny Biegańskiej i Wiesława Olko. Później grał m.in. w premierach Kniazia Igora Borodina (Skuła, 1989), Jawnuty Moniuszki (Morygo, 1991), Fedory Giordana (Cirillo, 1994), Eugeniusza Oniegina Czajkowskiego (Rotmistrz, 2002), Peleasa i Melizandy Debussy'ego (Lekarz, 2002), Podróży do Reims Rossiniego (Antonio, 2003), La bohème Pucciniego (Alcindoro, 2006), Wesela Figara Mozarta (ogrodnik Antonio, 2010). Często odtwarzał role Colline’a w Cyganerii Pucciniego (1991) i Masetta w Don Giovannim Mozarta (1998). Ma w swym dorobku partie, które ponawia, ale przy tym różnicuje, w odmiennych inscenizacjach tych samych oper, jak Zbigniew w Strasznym dworze (1985, 1995, 2001), Faraon w Aidzie Verdiego (1986, 2005), Suryn w Damie pikowej Czajkowskiego (1988, 2004), Zakrystian w Tosce Pucciniego (1992, 2004), Wagner w Fauście Gounoda (1994, 2008), Dudarz w Halce Moniuszki (1995, 2011: Dudarz/Faun). Jako Doktor, Baron i Markiz w Traviacie Verdiego występuje nieprzerwanie od 1985 r.
Postawny, smagły, posiada zdolność tworzenia wyrazistych postaci scenicznych; wielokrotnie występował w repertuarze współczesnym. Był krawcem Jakubem w Manekinach Zbigniewa Rudzińskiego (od 1988) i Joachimem w Sonacie Belzebuba Edwarda Bogusławskiego (od 1988), zmieniał wcielenia w Mistrzu i Małgorzacie Kunada (1987), stawał się poważnym Aleksym w Bramach raju Bruzdowicz (1987) i śmiesznym Delegatem Towarzystwa Przyjaciół Koni w Kynologu w rozterce Czyża (1993); był Kowalem w Wyrywaczu serc Sikory (1995), kapitalną, ogromną Matką w Siedmiu grzechach głównych Weilla (2001), Piątym Chamem w operze Ubu Rex Pendereckiego (2003) i dyskretnym Służącym w Zagładzie domu Usherów Glassa (2009). Jego głos, lżejszej natury, lecz nośny i dobrze wyszkolony, ma szlachetne brzmienie. Był zatem predestynowany do wykonywania partii Chrystusa w Raju utraconym Pendereckiego (1993, 1998) i Jezusa w scenicznej wersji Quo vadis Nowowiejskiego (1994).
Oprócz tego doskonale potrafił wczuć się w charakter młodego biedaka, krawca Motla w Skrzypku na dachu Bocka – i grał go od 1993 r. blisko 60 razy. Równie często był zawadiackim Bryndasem w Krakowiakach i Góralach Stefaniego/Bogusławskiego (1991). Potrafił nadać rysy komediowe baśniowym figurom Króla Paletona i Kluczora w Magicznym Doremiku Ptaszyńskiej (2008).
Obecny na scenie Teatru Wielkiego 30 lat, stworzył na niej ponad 70 operowych postaci. Nie należy do artystów śpiewających czołowe role, lecz przedstawienia Teatru Wielkiego byłyby bez niego o wiele uboższe.
