Dyrekcja TW premierę w upalne lato czyni na pół oficjalną; oficjalnie Koronacja Poppei otwiera sezon 1971/1972 we wrześniu. To sprawia, że recenzje z tego świetnego przedstawienia ukazują się przez kilka miesięcy. W Warszawie jest w modzie chodzić na Monteverdiego. W Wielkim pojawiają się dziennikarze i krytycy teatralni nigdy wcześniej niewidywani w operze. Epokowe dzieło pochodzi z 1643 roku. Zgodnie z dawną konwencją wprowadza postaci alegoryczne i mitologiczne, co kierują losem bohaterów znanych z historii, jak Neron i Seneka. Widowisko pięknie stylizowane na barokowy teatr z zachowaniem współczesnego dystansu do przeszłości bawi i zarazem wzrusza. Maszyneria sceniczna przesuwa malowany horyzont, obłoki, zjeżdżające spod stropu bóstwa, kulisy boczne, ściany komnat, mury pałaców; czasem się zacina (może w publicznych teatrach Wenecji, gdzie operę wystawiono, też to się zdarzało?). Kolorystyka i przepych kostiumów olśniewa, zwłaszcza gdy po wypędzeniu jednej cesarzowej (Oktawia) koronuje się drugą (Poppea). W orkiestrowej fosie muzykę prowadzi nestor polskiej dyrygentury (Latoszewski) na zmianę z jej nadzieją (Maksymiuk). Cieszy uszy śpiew dobranego zestawu solistów. Krytycy piszą: „parada gwiazd”. Rzeczywiście: występujące tu pokolenie Nieman i Słonickiej (soprany), Szczepańskiej i Szostek-Radkowej (mezzosoprany), Nikodema (tenor), Artysza (baryton), Kossowskiego i Ostapiuka (basy) znajduje się wówczas w szczytowej formie.

autor: Małgorzata Komorowska

Opracowanie opery Raymund Leppard. Opracowanie tekstu Zygmunt Latoszewski, Jerzy Gaczek