Premiera: Lohengrin Richarda Wagnera, 25 II 1956

Na próbach z orkiestrą, chórem i solistami pracuje dyrektor Opery Warszawskiej, schorowany Walerian Bierdiajew – przed premierą batutę przejmuje doświadczony dyrygent, Mieczysław Mierzejewski. Lohengrin przygotowywany jest specjalnie dla Wacława Domienieckiego. Śpiewak, niewysoki i krępy, nie ma wagnerowskiej postaci, ale ma wagnerowski głos, mocny i pełen blasku prawdziwie bohaterski tenor. Jako rycerz Lohengrin broni honoru czystej Elzy, a z poczwórnej obsady tej roli najpełniej brzmi sopran Marii Fołtyn. Intrygantkę Ortrudę tworzy ciemna barwa mezzosopranu postawnej Jadwigi Kłosówny. Razem z nią dźwięcznym barytonem Albina Fechnera knuje spisek mąż, hrabia Telramund.

Jest to pierwsza opera Wagnera po wojnie, w Warszawie zniszczonej przez hitlerowców, opera ich muzycznego i ideowego idola, a jednocześnie miara najwyższych ambicji operowego teatru. Wszyscy śpiewają po polsku. Ale Wagnera bardzo trudno śpiewać w języku innym niż oryginalny, niemiecki. Recenzenci, doceniając wysiłki, krytykują kiepską dykcję.

autor: Małgorzata Komorowska