Król Edyp 10.01.1962

Po odsłonięciu kurtyny publiczność zamiera: scenę wypełnia kamienna z pozoru, złotawa płaskorzeźba złożona ze zwielokrotnionej siedzącej postaci. To operowy chór. Na dźwięk wskazany batutą dyrektora Wodiczki kilkadziesiąt głów tej postaci obraca się ku widowni, albo unosi się kilkadziesiąt rąk. Przedstawienie łączy Edypa z Persefoną Igora Strawińskiego. Dokładnie to samo gra Londyn; świat święci 80. urodziny żywego symbolu muzycznej awangardy XX wieku. Premiera w Operze Warszawskiej jest lepsza niż w Covent Garden. Usuwa też w cień przedstawienia w innych słynnych teatrach Zachodu. Soliści: tenor, Kazimierz Pustelak (w Persefonie), oraz tenor, Bogdan Paprocki, i  mezzosopran, Krystyna Szostek-Radkowa, prezentują zdaniem zaproszonych na premierę zagranicznych krytyków światowy poziom. Płyną zaproszenia na występy w Paryżu (niezrealizowane) i w RFN (spełnione w maju 1964 roku). Po Edypie pokazanym na Festiwalu Operowym w Wiesbaden kurtyna 30 razy unosi się w górę. Tym wieczorem Bohdan Wodiczko otwiera swą dyrektorską kadencję. Londyński „The Times” komentuje ją artykułem zamieszczonym na pierwszej stronie, pt. Nowy rozdział w dziejach Opery Warszawskiej (A New Chapter in the History of the Warsaw Opera) i zilustrowanym fotografią z Edypa.  

autor: Małgorzata Komorowska