-
Nota biograficzna
EDWARD PAWLAK, śpiewak – bas. Pochodził z wielodzietnej warszawskiej rodziny robotniczej. Maturę w zakresie liceum ogólnokształcącego typu przyrodniczego uzyskał w ekskluzywnym Gimnazjum Zgromadzenia Kupców m.st. Warszawy (otrzymywał tam stypendium). W latach okupacji studiował prawo na konspiracyjnych kursach i kształcił się w tajnym Konserwatorium. Jednocześnie działał w Referacie Muzycznym Biura Informacji i Propagandy przy Komendzie Głównej Armii Krajowej; miał pseudonim Zbożyn. W Powstaniu stracił bliskich.
Tuż po wojnie w Łodzi pracował w Centralnym Robotniczym Domu Kultury jako kierownik programowy działu artystycznego, w latach 1946-1948 był solistą Opery Śląskiej w Bytomiu. Od 1 września 1948 roku należał do zespołu solistów Opery Warszawskiej i Teatru Wielkiego. Debiutował w Warszawie w roli Bartola w Weselu Figara Mozarta (1949), później po wielekroć wykonywał ważne partie z basowego repertuaru moniuszkowskiego, jak Skołuba i Zbigniew w Strasznym dworze (1949, 1963, 1965), Stolnik i Dziemba w Halce (1953, 1965, 1975), Chorąży i Podczaszyc w Hrabinie (1951, 1960, 1969, 1982). Odtwarzał rozmaite inne role. Był Księciem Greminem w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego (1950), Collinem w Cyganerii Pucciniego (1950), Leporellem w Don Juanie Mozarta (1958), Sparafucilem w Rigoletcie Verdiego (1960), Jagu w Manru Paderewskiego (1961), Wielkim Inkwizytorem w Don Carlosie Verdiego (1965), Archiereiosem w Królu Rogerze Szymanowskiego (1965). Nie zawodził w Aidzie Verdiego, zarówno jako Faraon, jak i arcykapłan Ramfis (1958, 1966). Do najlepszych jego ról należał Warłaam w Borysie Godunowie (1960), pamiętny Ozjasz w Jutrze Bairda (1966), Boryna w Chłopach W. Rudzińskiego (1974), Ojciec Rangier w Diabłach z Loudun Pendereckiego (1975), Pop w Katarzynie Izmajłowej Szostakowicza (1976), Wuj Teobald w Sonacie Belzebuba E. Bogusławskiego (1984). Bardzo często śpiewał porucznika Zunigę w Carmen Bizeta (od premiery w 1967 roku).
W młodości żołnierz AK, później przeistoczył się w żarliwego działacza PZPR. W Podstawowej Organizacji Partyjnej (POP) TW należał do egzekutywy, prowadził szkolenia ideologiczne. Na emeryturę odszedł w 1976 roku, lecz długo jeszcze do drobniejszych zadań teatralnych był angażowany. Wysoki, wyprostowany, dobrze prezentował się na scenie. W Państwowej Szkole Muzycznej im. F. Chopina przy ul. Bednarskiej z sukcesami prowadził klasę śpiewu.