-
Nota biograficzna
Kazimierz Dłuha (22 IX 1933 Środopolce k/Lwowa – 30 VI 2006 Warszawa), śpiewak – tenor. Uzdolniony wokalnie, od 1953 r. występował w Zespole Pieśni i Tańca Wojsk Lotniczych w Warszawie, następnie w Operetce Warszawskiej. Śpiewał też na koncertach edukacyjnych Filharmonii Narodowej. Będąc już solistą Opery Warszawskiej zaangażowanym przez dyrektora Bohdana Wodiczkę, ukończył studia w stołecznej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (1964). Początkowo odtwarzał na scenie drobniejsze role, jak Nataniel w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha czy Oberżysta w Kawalerze srebrnej róży Straussa. W podobnych rolach, ale już w premierowych obsadach, pojawiał się na scenie Teatru Wielkiego; uczestniczył w cyklu czterech premier inaugurującym odbudowany Teatr w Halce Moniuszki jako Gość, a następnie w kolejnych repertuarowych pozycjach: Cyganerii Pucciniego (Parpignol), Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego (Triquet), Sprzedanej narzeczonej Smetany (Waszek), Hrabinie Moniuszki (Dzidzi), Weselu Figara Mozarta (Basilio), Falstaffie Verdiego (Kajus).
Wysoki, giętki w ruchach, o nieregularnych rysach twarzy skorej do uśmiechu i obdarzony głosem typu tenore leggiero, miał szczególne dyspozycje do ról charakterystyczno-komicznych. Jednak w jego obfitym dorobku scenicznym (ponad 60 partii) zdarzały się także poważniejsze, jak: Edrisi (Król Roger Szymanowskiego, 1965), Rodrygo (Otello Verdiego, 1969), Eneasz (Odprawa posłów greckich Witolda Rudzińskiego, 1972), Aptekarz Adam (Diabły z Loudun Pendereckiego, 1975), Kapłan (Paria Moniuszki, 1980), Kapitan (Wozzeck Berga, 1984) i Norman (Łucja z Lammermooru Donizettiego). Bardzo często występował w komediowej roli Damazego w Strasznym dworze Moniuszki (1969, 1972, 1984), a w Borysie Godunowie Musorgskiego pojawiał się nie tylko jako Misaił (1972, 1983), lecz również jako Jurodiwy. Kiedy podczas gościnnych występów Teatru w Moskwie (1967) śpiewał solo tenorowe w balecie Harnasie Szymanowskiego, chwalili go rosyjscy krytycy.
Po odejściu z Teatru Wielkiego (1986) był solistą Warszawskiej Opery Kameralnej, z którą od dawna współpracował; był obsadzany w jej przedstawieniach i ceniony do końca życia.
