Robert Młynarski

ROBERT MŁYNARSKI (7 VI 1919 Warszawa – 11 IV 1991 Warszawa), śpiewak – baryton. Przed wojną śpiewał w chórze chłopięcym warszawskiego Teatru Wielkiego. Podczas okupacji uczył się u Wiktora Brégy’ego, potem kształcił głos w Wyższej Szkole Muzycznej im. Chopina (dyplom w 1946 r.) w Warszawie. Od stycznia 1947 r. do sierpnia 1948 r. był solistą warszawskiej Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych, wykonywał tu partie Pana Fluta (Forda) w Wesołych kumoszkach z Windsoru Nicolaia i Thibauta de Vitry w Królu włóczęgów Frimmla. Po roku pracy w teatrze dramatycznym we Wrocławiu powrócił do Warszawy i od 1 września 1949 r. do przejścia na emeryturę (1986) należał do cenionych solistów Opery. Był tu niezastąpionym odtwórcą roli Macieja w Strasznym dworze Moniuszki, a także innych drugoplanowych, jak Schaunard (Cyganeria Pucciniego), Podczaszyc (Hrabina Moniuszki), Baron Douphol (Traviata Verdiego), Zakrystianin (Tosca Pucciniego), Morales (Carmen Bizeta), Fanninal (Kawaler srebrnej róży Straussa). Od końca lat 50. zaczęto stopniowo obsadzać go w partiach pierwszego planu: Bartola i Figara (Cyrulik sewilski Rossiniego), Scarpii (Tosca Pucciniego), Escamilla (Carmen), Jochanaana (Salome Straussa). Rzeczywiste sukcesy odnosił w rolach Amonastra w Aidzie Verdiego (do 1970 r. wykonał ją 150 razy!), Hrabiego di Luny (Trubadur) i Rigoletta (tytułowa) w operach Verdiego, Dżaresa w Parii Moniuszki.

            Wysoki, o szlachetnej postawie, miał dobre warunki sceniczne; zazwyczaj, jak napisał Józef Kański, „śpiewał i grał z ogromną pasją i pełnym wewnętrznym zaangażowaniem”. 

                                               Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)