-
Nota biograficzna
Władysław Skoraczewski (3 XII 1919 Warszawa – 2 I 1980 Warszawa), śpiewak – bas-baryton. Po maturze w Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas okupacji uczył się śpiewu u Grzegorza Orłowa, a dyrygentury chóralnej u księdza Wacława Gieburowskiego. Prowadził konspiracyjny chór młodzieżowy w kościele Wszystkich Świętych w Warszawie. Podczas Powstania Warszawskiego walczył w Szarych Szeregach. Po powrocie do Warszawy dołączył do zespołu Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych i debiutował 4 grudnia 1945 r. w epizodycznej roli Wieśniaka w premierze Pajaców Leoncavalla, otwierającej powojenne dzieje wskrzeszonej na ruinach miasta Opery Warszawskiej. Solistą tej sceny pozostał do końca życia. Z ponad 70 wykonywanych przez niego partii wymienić można takie, jak: Pan Serwacy Łagoda (Verbum nobile Moniuszki, 1946), Pan Reich (Wesołe kumoszki z Windsoru, 1947), Zarecki (Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, 1949), Benoit (Cyganeria Pucciniego, 1950), Zuniga (Carmen Bizeta, 1957), Joe (Rozkwit i upadek miasta Mahagonny Weilla, 1963), Kruszyna (Sprzedana narzeczona Smetany, 1968), Bontemps (Diabły z Loudun Pendereckiego, 1975).
Miał głos dość ruchliwy i zdolności aktorskie; najbardziej ceniony był w rolach buffo i komiczno-charakterystycznych, m.in. jako: Podczaszyc (Hrabina Moniuszki, 1951 i 1960), Don Pasquale (tytułowa w operze Donizettiego, 1961), Król (Bardzo śpiąca królewna Blocha, 1974). Inny, sentymentalno-dramatyczny charakter potrafił nadać sarmackiej postaci Dziemby (Halka Moniuszki); skupionym i tajemniczym czynił Zakrystiana (Tosca Pucciniego). Uważano go za mistrza epizodów. Jubileusz 30-lecia pracy artystycznej obchodził w Teatrze Wielkim 22 lutego 1976 r.; śpiewał partię Bartola w Cyruliku sewilskim Rossiniego.
W okresie całej swej kariery działał także w harcerstwie. To między innymi jego dawni chórzyści utworzyli Szczep Drużyn Artystycznych ZHP (1957), który wiedziony przez swego druha – solistę Opery Warszawskiej – przylgnął do teatru i rozrastał się. Przyjął nazwę Centralnego Zespołu Artystycznego ZHP (1965), rozgościł się w pomieszczeniach odbudowanego Teatru Wielkiego i niebawem liczył ponad 400 osób. Śpiewający harcerze brali udział w przedstawieniach wielu oper, których partytury przewidują udział dzieci, m.in. takich jak: Kawaler srebrnej róży Straussa, Borys Godunow Musorgskiego, Cyganeria Pucciniego, Król Roger Szymanowskiego, Jaś i Małgosia Humperdincka.
Przyoperowy chór dziecięcy w Teatrze Wielkim działa nadal, obecnie pod nazwą Chór Alla Polacca, i kieruje nim Sabina Włodarska. Próby odbywają się w Sali im. Władysława Skoraczewskiego.
Za: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. II, Warszawa 1994
