Premiera: Faust Charlesa Gounoda, 28 VII 1956

Publiczność oczekuje na realistyczne obrazy (taką estetykę głosi ideologiczny dyktat); ale ta operowa opowieść o Diable i złudzie przywróconej przez niego młodości nie jest teatrem realistycznym. Ani w reżyserii i inscenizacji debiutującego w Operze Warszawskiej muzykalnego Ludwika René, ani w prostych i czystych formach dekoracji Ottona Axera. Natomiast wyraziście ukostiumowane i znakomicie poprowadzone są postaci, czy raczej typy: kusiciela, rajfurki, dziewicy upadłej i daremnego obrońcy jej czci. Najsłabiej wypada tytułowy uwodziciel (ze względu na wysokie trudności tenorowej partii), najlepiej – Diabły! Bernard Ładysz jako żywiołowy Mefisto z doprawionym haczykowatym nosem, w ostrej charakteryzacji, w kapeluszu z piórkiem i niby szlachetka z kordem przy boku łyska bielą zębów. Gdy świeżo po triumfach we Włoszech pojawia się na przedstawieniu w grudniu, wita go huragan braw. Uskrzydlony, śpiewając Rondo złotego cielca, wskakuje na beczkę, ale denko załamuje się pod nim i artysta wpada do środka, lecz niezachwiany tym wspaniały bas Ładysza płynie dalej i wypełnia wnętrze „Romy”. Innym Mefistem, też świetnym, jest demoniczny, opanowany Edmund Kossowski. Skutecznie przez obu wodzona na pokuszenie Małgorzata ma poważną twarz Jadwigi Dzikówny, dźwięczny jej sopran i dwa grube warkocze. Partia Siebla, młodego adoratora Małgorzaty, przeznaczona jest dla mezzosopranu; w spektaklach warszawskiego Fausta wykonują ją jednak nie tylko śpiewaczki (w rolach tzw. spodenkowych), ale także śpiewacy, co stanowi obsadowy ewenement.

autor: Małgorzata Komorowska