Mieczysław Mierzejewski

MIERZEJEWSKI Mieczysław (10 XI 1905 Poznań – 11 I 1998 Warszawa), dyrygent. Wszechstronne wykształcenie muzyczne zdobył w Konserwatoriach Poznańskim (1921–1927) i Warszawskim (1927–1928 – dyrygentura u Grzegorza Fitelberga i Emila Młynarskiego). Pracę dyrygencką podejmował w Operze w Poznaniu i w Warszawie, następnie zawodowe umiejętności pogłębiał w Berlinie, Wiedniu i Paryżu (1930–1932). W 1932 r. Piotr Stermich-Valcrocciata zaangażował go do Studia Operowego przy nowo powstałym w Warszawie Towarzystwie Opery Narodowej (TON). Pracował tam przez dwa lata i z adeptami Studia przygotował m.in. Uprowadzenie z seraju Mozarta. Podczas I Międzynarodowego Konkursu Tańca Artystycznego i Festiwalu w Warszawie (czerwiec 1933) poprowadził w Teatrze Wielkim spektakl baletu Pan Twardowski Różyckiego i od nowego sezonu został dyrygentem tej sceny. Prowadził m.in. Fausta Gounoda (1933, jako początek działalności krótkotrwałej spółki pod nazwą Opera Narodowa), Halkę Moniuszki w 1934 r. na jubileusz 75-lecia premiery dzieła – obok trzech innych najwybitniejszych wówczas operowych kapelmistrzów. Przygotował prapremierę opery Michała Kondrackiego Popieliny (1934), w 1936 r. Strasznym dworem Moniuszki otworzył sezon Teatru Wielkiego pod nową, acz nieskuteczną dyrekcją Jerzego Mazaraki i Zygmunta Mossoczego. W sierpniu 1939 r. podpisał kontrakt na dalszą pracę w Teatrze Wielkim.

            Jednocześnie rosło dlań uznanie jako dyrygenta koncertów symfonicznych. Był też dyrygentem orkiestry Polskiego Baletu Reprezentacyjnego podczas występów w Paryżu, Londynie, miastach Niemiec i Krakowie (1937–1938) oraz w Warszawie w 1939 r. podczas XVII Festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (SIMC) – tu z udziałem Chóru i Orkiestry Opery Warszawskiej (balety: Baśń krakowska Kondrackiego, Pieśń o ziemi Palestra i Harnasie Szymanowskiego). Po wojnie, po działalności w Łodzi i Operze Śląskiej (1945–1947) został dyrygentem Filharmonii Warszawskiej przekształconej w Stołeczną z działem operowym (1948). Do 1971 r. był nieprzerwanie dyrygentem Opery Warszawskiej – od 1949 r. w gmachu „Romy”, od 1965 r. w odbudowanym Teatrze Wielkim. Dyrygował uroczystym koncertem na otwarcie gmachu 19 listopada 1965 r., a w serii czterech inauguracyjnych premier poprowadził Króla Rogera. Z wysoką oceną spotykał się muzyczny poziom przygotowywanych przez niego bardzo różnorodnych premier: Hrabiny Moniuszki w reżyserii Leona Schillera (1951), Harnasiów (1951), baletu Romeo i Julia Prokofiewa (1954), Damy pikowej Czajkowskiego (1955, przejętej po umierającym Walerianie Bierdiajewie), Lohengrina Wagnera i Fausta Gounoda (1956), Carmen Bizeta (1957), Salome Straussa (1961), Ifigenii na Taurydzie Glucka, Juliusza Cezara Händla i Kawalera srebrnej róży Straussa (1962), Don Carlosa Verdiego (1964); a w nowym gmachu m.in. Aidy Verdiego i Wieczoru Szymanowskiego (Mandragora, Nokturn i Tarantella, Harnasie 1966), Sprzedanej narzeczonej Smetany (1968).

            Był niezawodnym i niezmordowanym dyrygentem nie zawsze pierwszego planu, niektóre z utworów prowadził na przedstawieniach po kilkadziesiąt razy. Zyskał autorytet operowego znawcy i opinię muzyka pracowitego, solidnego, muzykalnego, obdarzonego wyjątkową pamięcią i zdolnością szybkiej orientacji. Jego żoną była wybitna aktorka Janina Romanówna.

                                                           Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)