Ifigenia na Taurydzie 28.02.1962

Dyrektor Bohdan Wodiczko uważa, że nowoczesny teatr muzyczny powinien wystawiać dzieła wszystkich epok. Po raz pierwszy Opera Warszawska sięga w tak głęboką stylistyczną przeszłość, w dodatku treściowo zakorzenioną w antyku. Zgodnie z ówczesną praktyką wykonawczą Europy wykorzystuje partyturę we współczesnej redakcji Richarda Straussa. Ów dystans wieków XVIII i XX odbija scenografia Jana Kosińskiego wraz z reżyserią Ludwika René. Obaj w perspektywicznych dekoracjach i pysznych kostiumach ukazują w scenach ze świata greckich bogów teatr barokowy. W surowej scenie świątynnej czynią aluzje do teatru klasycyzmu i pierwiastków romantycznego baletu. Nie brak odniesień do czasów bliższych teraźniejszości. Ta olśniewająca teatralnie, na poły żartobliwa lekcja historii opery nie u wszystkich znajduje zrozumienie. Tym bardziej, że próg muzycznych trudności wykonawczych w polskiej prapremierze opery Glucka nie zostaje pokonany.

autor: Małgorzata Komorowska