Halka 21.11.1965

Gatunek i forma: Opera w czterech aktach

Tytuł spektaklu: Halka

Kompozytor: Stanisław Moniuszko

Data premiery: 21.11.1965

Miejsce premiery: Teatr Wielki w Warszawie. Sala Moniuszki

Liczba przedstawień: 196

Realizatorzy

kierownictwo muzyczne

Zdzisław Górzyński

asystent dyrygenta

Antoni Wicherek

reżyser

Bronisław Dąbrowski

asystent reżysera

Danuta Knoppówna, Lech Emfazy Stefański

scenograf

Andrzej Stopka

kierownik chóru (chórmistrz)

Józef Bok

choreograf

Eugeniusz Papliński

asystent choreografa

Walery Szajewski

przygotowanie chóru, pianista, korepetytor chóru

Józef Bok, Henryk Wojnarowski

inspicjent

Bogumił Skorski, Marian Tilszer

sufler

Barbara Rakowska, Romuald Walter

asystent scenografa

Izabella Konarzewska, Anna Zakrzewska

Multimedia

Zdjęcia

„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
„Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965

Janusz Czarnecki
Program. „Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965
Plakat. „Halka” - Stanisław Moniuszko 21-11-1965 Projekt – Bohdan Butenko
Afisz. „Halka” Stanisław Moniuszko 21-11-1965 Otwarcie Teatru Wielkiego
Afisz. „Halka” Stanisław Moniuszko 31-10-1968 setne Przedstawienie

Komentarz

Jest to druga premiera otwarcia odbudowanego Teatru Wielkiego i podoba się bardziej niż Straszny dwór. Powszechnie chwalony poziom muzycznego wykonania Halki pod batutą Zdzisława Górzyńskiego potwierdza dokonana tego wieczoru dźwiękowa rejestracja przedstawienia. Nowy Teatr posiada dobrze wyposażoną kabinę akustyków i począwszy od inauguracyjnych uroczystości wszystkie kolejne premiery dokumentowane są nagraniami live. Zgodne zachwyty wzbudza sopran Haliny Słoniowskiej (Halka) i tenor Wiesława Ochmana (Jontek). Scenografia nie składa się w plastyczną całość. Malowane panneau obszyte frędzlami tworzą tylną ścianę sceny (może po to, by głosy śpiewaków nie uciekały w jej głąb, która wynosi 28 metrów!); najpierw przedstawiają las, potem góry i stanowią estetyczny zgrzyt z surową prostotą pozostałych elementów dekoracji. Owacje wzniecają Tańce góralskie; publiczność uprzedzona, że podczas gali nie ma bisów, nie przerywa jednak braw, i uszczęśliwiony balet powtarza Tańce - to jedyny bis w dniach otwarcia. W antraktach widzowie wędrują po całym Teatrze. Podziwiają stylizowane kinkiety z kolorowego szkła, ogromny podłogowy kwiat we foyer głównym o płatkach z barwionego drewna i... wytworne toalety (przyciągają uwagę wszystkich, jako że w Polsce lat 60. tego rodzaju przybytki są przysłowiowym przykładem dystansu, jaki dzieli codzienne życie w realnym socjalizmie od cywilizacyjnych norm).

autor: Małgorzata Komorowska