Dzieła oratoryjne dwóch bogów baroku, Händla i Bacha, w polskich filharmoniach ogromnym cieszą się powodzeniem. Ale Händel na afiszu Opery Warszawskiej stanowi sensację. Orkiestra i soliści z najwyższą pilnością starają się wygrać i wyśpiewać (po polsku) wszystkie drobne nutki, jakimi Händel ukwiecał swoje partytury. Najlepsze opinie zbiera tenor, Kazimierz Pustelak (Sekstus), i mezzosopran, Barbara Miszel (Kornelia). Największy niedosyt budzą postaci Cezara i Kleopatry, która nie dość, że najeżoną trudnościami partię ma do wykonania, to jeszcze powinna być wedle przekazów historycznych i legend niedościgle piękna. Na aktorstwo niewiele już zostaje miejsca: oszczędne gesty, dostojne kroki. Teatr i ruch zastępują operacje światłem. Przedstawienie jest statyczne, a interpretacja solenna.

autor: Małgorzata Komorowska