Oryginalna opera: nowo poślubiona Sinobrodemu Judyta odkrywa w komnatach zamku tajemnice męża, czyli symbolicznie to, co kryje dusza mężczyzny: dążenie do wojny, bogactwa, władzy, zadawania bólu. Aleksander Bardini reżyseruje statyczną akcję między dwiema postaciami (więcej nie ma) z nutami w ręku; specjalnie sprowadzono je z Wiednia – sam też dokonuje przekładu na polski. Bohdan Wodiczko świetnie prowadzi orkiestrę, której brzmienie zmienia się, gdy Judyta otwiera kolejne drzwi. Zmieniają się też kolory świateł i one, wraz z drewnianymi podestami i stopniami łączonymi łańcuchem, tworzą wyobrażenie mrocznego zamku. Scenograf, Tadeusz Kantor (niebawem najsłynniejszy bodaj artysta polskiego teatru), projektuje też hieratyczne kostiumy dla pary małżonków i dla trzech wcieleń śmierci – dawnych żon Sinobrodego. Kantor przejęty jest pracą w Operze; chwilę przed podniesieniem kurtyny na premierze klęczy jeszcze na scenie i podpina suknie. Po raz pierwszy w Polsce przedstawiony Zamek silne wywiera wrażenie.

autor: Małgorzata Komorowska