-
Nota biograficzna
IRENA ŚLIFARSKA (27 V 1932 Wołomin – 30 I 1994 Warszawa), śpiewaczka – alt. Początkowo pracowała jako referent finansowy w PSS w Wołominie, jednocześnie kształcąc głos w średniej szkole muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u Zofii Brégy. W okresie 1954–1957 była solistką Zespołu Pieśni i Tańca Wojsk Lotniczych, a następnie (1957–1961) artystką chóru Filharmonii Narodowej. Pobierała prywatne lekcje śpiewu u Eugeniusza Koppa.
Kiedy dyrekcję Opery Warszawskiej objął Bohdan Wodiczko stanęła na przesłuchanie i z dniem 1 stycznia 1962 r. została przyjęta do zespołu solistów. Zadebiutowała jako Magdalena w Rigoletcie Verdiego, następnie była Cześnikową w Strasznym dworze Moniuszki w 1963 r. Jako Marta wzięła udział w premierze tej opery inaugurującej 20 listopada 1965 r. działalność w odbudowanym Teatrzem Wielkim. Stale powierzano jej istotne role mezzosopranowe i altowe, jak Filipiewna i Olga (Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, 1967, 1972), Matka (Konsul Menottiego, 1971), Niania (Borys Godunow Musorgskiego, 1972), Pani Quickly (Falstaff Verdiego, 1975), Czarownica (Jaś i Małgosia Humperdincka, 1979), Królowa Draga (Manekiny Zbigniewa Rudzińskiego, 1982), Miss Baggott (Mały kominiarczyk Brittena, 1983), a także Amneris (Aida Verdiego) i Carmen (tytułowa). Niekwestionowany sukces odniosła rolami Ulryki (Bal maskowy Verdiego, 1977) i Sfinksa (Edyp Enescu, 1978). Występowała w przedstawieniach podczas zagranicznych tournées macierzystego Teatru Wielkiego (ZSRR, Czechy, Hiszpania, Portugalia, NRD, RFN).
Bardzo szczupła, niepoprawna palaczka papierosów, miała wyrazistą osobowość i charakterystyczne brzmienie głosu, toteż odtwarzanym na scenie postaciom nadawała indywidualny rys. Artystka nie z premierowych obsad, lecz dyspozycyjna i niezbędna w Teatrze, w którym mimo przejścia na emeryturę w 1992 r. śpiewała do końca życia.
Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)