-
Nota biograficzna
Eugeniusz Banaszczyk (13 IX 1925 Łódź – 19 VII 2007 Warszawa), śpiewak – baryton. Edukację wokalną mógł rozpocząć dopiero po wojnie: w 1945 r. wstąpił do łódzkiego konserwatorium, do klasy śpiewu Grzegorza Orłowa. Podczas studiów miał zajęcia teatralne z Leonem Schillerem; później wspominał, że praca z wybitnym reżyserem wywarła znaczny wpływ na jego przygotowanie aktorskie. Po dyplomie (1950) pojechał do Gdańska do Studia Operowego przekształconego później w Operę Bałtycką. Zadebiutował tam jako Miecznik w Strasznym dworze Moniuszki i solistą tej sceny, docenianym przez krytyków i lubianym przez publiczność, pozostał do 1962 r. Do Opery Warszawskiej zaangażował go dyrektor Bohdan Wodiczko i w 1962 r. pokazał się w gmachu Romy w kilku istotnych rolach tzw. żelaznego repertuaru, poczynając od Don Giovanniego w operze Mozarta, przez takie jak Sharpless w Madame Butterfly Pucciniego, Escamillo w Carmen Bizeta i Germont w Traviacie Verdiego. Po otwarciu odbudowanego Teatru Wielkiego był Januszem w Halce Moniuszki (1965), Walentym w Fauście Gounoda (1966) i premierowym Ramirem w Godzinie hiszpańskiej Ravela (1966). Często śpiewał Hrabiego Almavivę w Weselu Figara Mozarta (1970). Stopniowo stawał się solistą drugich (i dalszych) obsad i odtwórcą niezbędnych w przedstawieniach ról epizodycznych, na tyle jednak wyrazistym, że nieraz zapisywał się w pamięci widzów, jak w przypadku Króla w Paziach królowej Marysieńki Dunieckiego (1984) czy Bartłomieja w Krakowiakach i Góralach Bogusławskiego/Stefaniego (1991). Jego dobrze wyszkolony liryczny baryton o szlachetnej barwie, muzykalność i wrodzona kultura wykonawcza oraz doskonałe warunki sceniczne (był bardzo przystojny) składały się na typ artysty operowego o wielostronnych walorach.
